Τα χέρια μου έχουν σκάσει απ'το κρύο.
Και μου καλύπτουν το στόμα,
να κρύψουν την ανάσα
μου για να μη φαίνεται ζεστή και σώα.
Γιατί τα μάτια μου
δακρύζουν αθώα.
Και η δικαιοσύνη
είναι ποιητική,
κι όχι υπέρυθρη
ακτινοβολία,
για να μπορεί να δει
το αίμα,
που σαν πουλί σε γυάλινο κλουβί,
κουρνιάζει στην παλάμη αμέριμνα.
Και η κραυγή δε λέει να βγει,
λιμνάζει σα μια
λέαινα,
με ματωμένα σαγόνια ετοιμοθάνατη,
στις όχθες του Αχέροντα.
Ήρθε, δε θα 'ρθει,
έρχεται ακόμα.
Φτάνει και ξεμπαρκάρει σαν ετοιμόγεννη λεχώνα.
Εντάξει σκάσε τώρα.
Σκούζεις σαν σκουριασμένη αιώρα.
No comments:
Post a Comment